Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

στίς ίδιες τάξεις,στα ίδια θρανία.-

Αναρωτιέμαι τι τίτλο να βάλω σ'αυτό το κειμενάκι που έχω σκοπό να γράψω.ή τέλος πάντων να εκφράσω,να βγάλω από μέσα μου.
περίεργα αλλάζει η ζωή μας και γρήγορα.πολύ γρήγορα κυλάει ο χρόνος.σαν τώρα θυμάμαι την 17η Αυγούστου 2010 που ξεκίνησε ο αγώνας μας για τις Πανελληνίες,σα σήμερα θυμάμαι την προετοιμασία μας για την περίφημη και μοναδική εκδρομή μας στη Βαρκελώνη,την αγωνία για τις Πανελληνίες που εμπεριείχε και λίγο "άντε να τελειώνουμε",σα σήμερα θυμάμαι την τελευταία μέρα των πανελληνίων..δευτέρα ήταν θυμάμαι..και μετά καλοκαίρι,διακοπές κι ενώ πίστευα πως όλα κυλούσαν όπως κάθε χρόνο...έφτασε η μέρα των αποτελεσμάτων και να οι συγκινήσεις,οι χαρές,η ανταμοιβή και να τα συγχαρίκια και να οι ερωτήσεις "που περνάς;" και να οι κουβέντες για άλλες πόλεις,νέα σπίτια και νέες ζωές..
η αλήθεια είναι πως τότε δεν είχαμε συνειδητοποιήσει λίγο πολύ όλοι μας τι ακριβώς συνέβη στη ζωή μας μέσα σε ένα χρόνο ή καλύτερα μέσα σε λίγους μήνες..
Περίεργη φάση.όλα αρχίζουν κι όλα τελειώνουν εδώ.αυτό είναι.

Βασικά,εμείς οι άνθρωποι το έχουμε από την φύση μας το να μας αρέσει η πρόκληση..να μας αρέσει το ξένο κι ας μας τρομάζει.δεν είναι κακό να φοβόμαστε πράγματα.κακό είναι να μην προσπαθούμε να ξεπερνάμε τους φόβους μας.τότε και μόνο τότε λεγόμαστε δειλοί...
τέλος πάντων..σημασία έχει ότι κάτι σε κρατάει πίσω.κάτι από το οτιδήποτε μικρό ασήμαντο πραγματάκι έως τα άτομα που σε στήριξαν και που συνεχίζουν να σε στηρίζουν..είναι από τη φυσή μας να είμαστε κι αδύναμοι για να δεχτούμε ορισμένες αλλαγές στη ζωή μας.αλλά τους ανθρώπους δε μας φοβάμαι καθόλου.αδιαμφισβήτητα, ανεξαρτησία και η απομάκρυνση από το σπίτι πλέον αποτελεί γεγονός.
νέα ζωή γαρ...φοιτητική ζωή.κάθε αρχή και δύσκολη αλλά είπαμε άνθρωποι είμαστε,αντέχουμε..
σημασία έχει να μην ξεχάσουμε από που ξεκινήσαμε,να μην ξεχνάμε τους φίλους μας και μιλώ για τους αληθινούς φίλους μας,να μην ξεχνάμε τους ανθρώπους μας στήριξαν ο καθένας με το δικό του τρόπο και από τη δική του θέση.και πάνω από όλα να μην τολμήσουμε να ξεχάσουμε και να χάσουμε τον εαυτό μας,τον πραγματικό μας εαυτό.γιατί το να είσαι αυθεντικός στις μέρες μας είναι ακόμη σημαντικότερο..

τέλος πάντων.
κι ας μένουν μόνο κάποιες φωτογραφίες να μας θυμίζουν την όμορφη χρονιά που πέρασε,την τελευταία μας χρονιά στα σχολικά θρανία-τουλάχιστον ως μαθητές γιατί ποτέ να μην είμαστε σίγουροι για αυτό που μας επιφυλάσσει η ζωή αργότερα..-..
Κι ας είχε τρέξιμο,κούραση,γκρίνια,άγχος...ήταν απλά η πιο τέλεια χρονιά..
5ήμερη,διαγωνίσματα,γκρίνια,πρωινά ξυπνήματα,τρέξιμο,άπειρες ώρες κάνοντας τον παπαγάλο,φωτογραφίες,πειράγματα,άπειρες ώρες γενικής παιδείας γεμάτες βαρεμάρα μιλώντας με τον διπλανό,τον παραδιπλανό,τον απέναντι κ.ο.κ
μου λείπουν αυτές οι στιγμές.το μόνο που έμεινε να μας τις θυμίζει είναι τα συναισθήματα μας κάθε φορά που μιλάμε ή σκεφτόμαστε γι αυτές...τα συναισθήματα τόσα πολλά που δεν χωράνε μέσα μου και γίνονται δάκρυα..δάκρυα νοσταλγίας,δάκρυα χαρμολύπης..δεν μπορώ να το προσδιορίσω..είναι πάνω από τις δυνάμεις μου.

τέλος πάντων,έστω κι ας είναι έτσι η πραγματικότητα.γίναμε σκορποχώρι..τουλάχιστον ας μην χαθούμε..τουλάχιστον αυτό.ας μην ξεχάσουμε τίποτα από όσα μας έδεναν κι ελπίζω να μας δένουν ακόμα..έστω κι αν βρισκόμαστε χιλιόμετρα μακριά..ότι αξίζει,ας σωθεί..


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου