Μιλά ψιθυριστά,αν μου μιλάς για αγάπη.

είναι κάποια τραγούδια σ'αυτή τη ζωή που σε ενώνουν με το άλλο σου μισό.που σε κάνουν κάθε φορά που τα ακούς να τον σκέφτεσαι και να χτυπάει η καρδιά σου τόοοοσο δυνατά,που αν μπορούσε να βγει και να πάει να τον συναντήσει,θα το έκανε.αυτό είναι το τραγούδι ΜΑΣ.
και να ξέρεις ότι και αύριο,όπως και χθες θα είμαι εκεί. και για πάντα αν χρειαστεί, θα είμαι εκεί.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο σ'αυτή τη ζωή τελικά.Άνθρωποι έρχονται,φεύγουν στη ζωή μας κι εμείς εκεί,περιμένουμε τον κατάλληλο άνθρωπο που θα εμπιστευτούμε.
Οι άνθρωποι μοιάζουμε με καράβια..ταξιδεύουμε,ψάχνουμε το λιμάνι που θα αράξουμε κι όταν φτάσουμε απλά απολαμβάνουμε...
Το "σ'αγαπώ" είναι υπερβολικά τεράστια λέξη και κανονικά έπρεπε να γράφονται όλα τα γράμματα με κεφαλαία ή μάλλον καλύτερα δεν θα έπρεπε καν να γράφεται. Ένα χαρτί δε μπορεί να αποτυπώσει όοοολα αυτα τα συναισθήματα που σε πνίγουν από χαρά και που κάνουν τη καρδιά σου να χορεύει τόσο έντονα,τόσο τρελά..

Το "ευχαριστώ" φαντάζει τόοοοσο μικρό κάτι τέτοιες στιγμές..
Παρ΄όλα αυτά θα το πω.

Σ ευχαριστώ που μου θύμισες ότι υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ εκεί έξω που ξέρουν τι θα πει αγάπη και σεβασμός,που ξέρουν τι θα πει ειλικρίνια,που ξέρουν τι θέλουν και τι ψάχνουν.

Σ'ευχαριστώ για το χαμόγελο σου,που ήρθε τόσο ξαφνικά και μου άλλαξε τη ζωή.

ΕΣΥ και μόνο ΕΣΥ.


ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ ΠΑΩ,Μ'ΑΚΟΥΣ?
Η ΚΑΝΕΙΣ Η ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΖΙ,Μ'ΑΚΟΥΣ?

Για σένα...

Η αγάπη απονέμεται πάντα σαν δώρο, ελεύθερα, πρόθυμα, απροσδόκητα.

Προσφέρεται ακόμα και όταν οι άλλοι δεν την αναγνωρίζουν και δεν την εκτιμούν.

Δεν αγαπάμε για να μας αγαπήσουν, αγαπάμε γιατί έτσι νιώθουμε…

Δίνεις και παίρνεις,είπαμε, ε; αυτή είναι η αγορά της αγάπης ένα συνεχές πάρε δώσε.

Πολλές είναι οι φορές που δίνεις και περιμένεις ανταπόκριση.Αυτή όμως δεν έρχεται σχεδον ποτέ; και τοτε; τοτε τι; παυεις να δινεις;πληγωνεσαι; τα παρατας; γκρεμιζεις τα συναισθηματα σου; ισοπεδωνεις τα παντα επειδη υπηρξε μια κακη στιγμη; κι αν δεν ήταν μονο μια ατυχη στιγμη; αλλα πολλες; ισως απλα δεν εχουμε ζυγισει εμεις τα πραγματα σωστα

ισως εμεις να μην εχουμε αποφασισει ακομη τι θελουμε και απο ποιον.Ισως απλα να μην ξερουμε τι θα πει αγαπη।ισως να μην ξερουμε τι θελουμε απο τον ίδιο μας τον εαυτο.ΙΣΩΣ;μα γιατι να αμφιβαλλουμε για την αγαπη; Μα γιατι να μην ειμαστε σιγουροι ουτε γι αυτο;

ΑΓΑΠΗ λοιπον, μια λεξη τοοοσο μικρη αλλα με τοοοοσο μεγαλο νοημα.Αγαπη προς την οικογενεια μας,τους φιλους μας,το περιβαλλον μας,στον εαυτο μας αγαπη σε εναν αγνωστο

Ειπαμε δινεις και παιρνεις κι αυτο δεν αλλαζε.Κι αν δινεις και δεν παιρνεις; τοτε δεν φταις εσυφταιει καποιος μου δεν εχει να μαθει να εκτιμαει.μην σταματησεις να δινεις επειδη δεν θα παιρνεις δεν σημαινει οτι θα εισαι και ο χαμενος।Θα ανταμειφθεις με καποιο τροπο,καποια αλλη στιγμη ισως κι απο καποιον αλλο άγνωστο,καπου.

Ο μεγάλος χαμένος στη ζωη θα είναι αυτος που ποτε δεν θα δωσει ή δεν θα παρει τιποτα ποτε κι απο κανεναν.δεν θα νιωσει ποτε γεματος κι ας νομιζει πως ειναι ο πιο ευτυχισμενος ανθρωπος του κοσμου.

Γι αυτο σημασια εχει να δινεις και να εισαι απο αυτους που μπορουν και θελουν να δινουν. αυτο να επιδιωκεις στη ζωη σου...να μπορεις και να θελεις...

Ν'αγαπας και ν'αγαπιεσαι...

ΥΣ।κι επειδη ξερω οτι εσυ,ο Π,με διαβάζεις.απλα σε ευχαριστω.

Mοναξιά μου όλα,μοναξιά μου τίποτα..

http://www.youtube.com/watch?v=U6gSyDAr8ek
γιατί πιο κατάλληλο τραγούδι από αυτό σε κάτι τέτοιες ώρες,δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

στίς ίδιες τάξεις,στα ίδια θρανία.-

Αναρωτιέμαι τι τίτλο να βάλω σ'αυτό το κειμενάκι που έχω σκοπό να γράψω.ή τέλος πάντων να εκφράσω,να βγάλω από μέσα μου.

περίεργα αλλάζει η ζωή μας και γρήγορα.πολύ γρήγορα κυλάει ο χρόνος.σαν τώρα θυμάμαι την 17η Αυγούστου 2010 που ξεκίνησε ο αγώνας μας για τις Πανελληνίες,σα σήμερα θυμάμαι την προετοιμασία μας για την περίφημη και μοναδική εκδρομή μας στη Βαρκελώνη,την αγωνία για τις Πανελληνίες που εμπεριείχε και λίγο "άντε να τελειώνουμε",σα σήμερα θυμάμαι την τελευταία μέρα των πανελληνίων..δευτέρα ήταν θυμάμαι..και μετά καλοκαίρι,διακοπές κι ενώ πίστευα πως όλα κυλούσαν όπως κάθε χρόνο...έφτασε η μέρα των αποτελεσμάτων και να οι συγκινήσεις,οι χαρές,η ανταμοιβή και να τα συγχαρίκια και να οι ερωτήσεις "που περνάς;" και να οι κουβέντες για άλλες πόλεις,νέα σπίτια και νέες ζωές..

η αλήθεια είναι πως τότε δεν είχαμε συνειδητοποιήσει λίγο πολύ όλοι μας τι ακριβώς συνέβη στη ζωή μας μέσα σε ένα χρόνο ή καλύτερα μέσα σε λίγους μήνες..

Περίεργη φάση.όλα αρχίζουν κι όλα τελειώνουν εδώ.αυτό είναι.

Βασικά,εμείς οι άνθρωποι το έχουμε από την φύση μας το να μας αρέσει η πρόκληση..να μας αρέσει το ξένο κι ας μας τρομάζει.δεν είναι κακό να φοβόμαστε πράγματα.κακό είναι να μην προσπαθούμε να ξεπερνάμε τους φόβους μας.τότε και μόνο τότε λεγόμαστε δειλοί...

τέλος πάντων..σημασία έχει ότι κάτι σε κρατάει πίσω.κάτι από το οτιδήποτε μικρό ασήμαντο πραγματάκι έως τα άτομα που σε στήριξαν και που συνεχίζουν να σε στηρίζουν..είναι από τη φυσή μας να είμαστε κι αδύναμοι για να δεχτούμε ορισμένες αλλαγές στη ζωή μας.αλλά τους ανθρώπους δε μας φοβάμαι καθόλου.αδιαμφισβήτητα, ανεξαρτησία και η απομάκρυνση από το σπίτι πλέον αποτελεί γεγονός.

νέα ζωή γαρ...φοιτητική ζωή.κάθε αρχή και δύσκολη αλλά είπαμε άνθρωποι είμαστε,αντέχουμε..

σημασία έχει να μην ξεχάσουμε από που ξεκινήσαμε,να μην ξεχνάμε τους φίλους μας και μιλώ για τους αληθινούς φίλους μας,να μην ξεχνάμε τους ανθρώπους μας στήριξαν ο καθένας με το δικό του τρόπο και από τη δική του θέση.και πάνω από όλα να μην τολμήσουμε να ξεχάσουμε και να χάσουμε τον εαυτό μας,τον πραγματικό μας εαυτό.γιατί το να είσαι αυθεντικός στις μέρες μας είναι ακόμη σημαντικότερο..

τέλος πάντων.

κι ας μένουν μόνο κάποιες φωτογραφίες να μας θυμίζουν την όμορφη χρονιά που πέρασε,την τελευταία μας χρονιά στα σχολικά θρανία-τουλάχιστον ως μαθητές γιατί ποτέ να μην είμαστε σίγουροι για αυτό που μας επιφυλάσσει η ζωή αργότερα..-..

Κι ας είχε τρέξιμο,κούραση,γκρίνια,άγχος...ήταν απλά η πιο τέλεια χρονιά..

5ήμερη,διαγωνίσματα,γκρίνια,πρωινά ξυπνήματα,τρέξιμο,άπειρες ώρες κάνοντας τον παπαγάλο,φωτογραφίες,πειράγματα,άπειρες ώρες γενικής παιδείας γεμάτες βαρεμάρα μιλώντας με τον διπλανό,τον παραδιπλανό,τον απέναντι κ.ο.κ

μου λείπουν αυτές οι στιγμές.το μόνο που έμεινε να μας τις θυμίζει είναι τα συναισθήματα μας κάθε φορά που μιλάμε ή σκεφτόμαστε γι αυτές...τα συναισθήματα τόσα πολλά που δεν χωράνε μέσα μου και γίνονται δάκρυα..δάκρυα νοσταλγίας,δάκρυα χαρμολύπης..δεν μπορώ να το προσδιορίσω..είναι πάνω από τις δυνάμεις μου.

τέλος πάντων,έστω κι ας είναι έτσι η πραγματικότητα.γίναμε σκορποχώρι..τουλάχιστον ας μην χαθούμε..τουλάχιστον αυτό.ας μην ξεχάσουμε τίποτα από όσα μας έδεναν κι ελπίζω να μας δένουν ακόμα..έστω κι αν βρισκόμαστε χιλιόμετρα μακριά..ότι αξίζει,ας σωθεί..

Τα μαθητικά τα χρόνια...ΔΕΝ ΤΑ ΑΛΛΑΖΩ..με τίποτα..

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011.

Είμαστε σχεδόν απόφοιτοι.Περίεργα συναισθήματα μου βγάζει αυτή η μέρα.Και πρωτόγνωρα μαζί.Μου έλεγαν οτι το σχολείο θα μου λείψει.Δεν τους πίστευα.Κι όμως..

Είναι κάτι πολύ περίεργο και μου θυμίζει πάρα πολύ τη στιγμή που φεύγαμε από το κέντρο της Βαρκελώνης και κατευθυνόμασταν στο αεροδρόμιο.

Από τη μια αισθάνεσαι την ανάγκη να κλάψεις κι από την άλλη χαίρεσαι για όλα όσα πέρασες και για όλα όσα σε περιμένουν.

Αφήνεις πίσω σου τόσα χρόνια,τόσες στιγμές και προχωράς...

Κι ενώ τόσα χρόνια έβλεπες τα ίδια πρόσωπα..τώρα πλέον αποτελούν παρελθόν μαζί με τόσες αναμνήσεις..

Περίεργα πράγματα,τα οποία δεν είμαι σε θέση να τα περιγράψω.

και θυμάμαι αυτό το στίχο του μέγιστου νιόνιου:

Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει

τη δική σου μελαγχολία

κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις

με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις.

Τουλάχιστον θέλω να ελπίζω πως ότι αξίζει θα σωθεί.

Σ'αγαπάω...Μ'ακούς;;;;

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα



Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω

Να μπαίνω σαν Πανσέληνος

Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια

Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη

Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω

Μεσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές

Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε



Ακουστά σ' έχουν τα κύματα

Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς

Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"

Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο

Πάντα εμείς το φως κι η σκιά



Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά

Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες

Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει

Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει

Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ

Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει



Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο

Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά

Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική

Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα

Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή



Που πια δεν έχω τίποτα άλλο

Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα

Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου

Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο

Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου



Να μιλώ για σένα και για μένα.



IV



Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς

Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς

Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς

Μαχαίρι

Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς

Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς

Είμ' εγώ, μ' ακούς

Σ' αγαπώ, μ' ακούς

Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ

Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς

Πού μ' αφήνεις, πού πας και ποιός, μ' ακούς



Σου κρατάει το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς



Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες

Θα 'ρθει μια μέρα, μ' ακούς

Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι

Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς

Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς

Των ανθρώπων

Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει



Στα νερά ένα-ένα, μ' ακούς

Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς

Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς

Όπου κάποτε οι φιγούρες

Των Αγίων

Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς

Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς

Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω

Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς

Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς

Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς



Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς

Της αγάπης

Μιά για πάντα το κόψαμε

Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς

Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς

Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας

Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς



Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς



Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς

Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς

Μες στη μέση της θάλασσας

Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς

Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς

Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς

Άκου, άκου

Ποιός μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει - ακούς;

Ποιός γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει - ακούς;

Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς

Σ' ΑΓΑΠΩ, Σ' ΑΓΑΠΩ, Μ' ΑΚΟΥΣ.

Είναι αυτό που σε γεμίζει...

Ομολογουμένως δε γράφω συχνά αλλά όποτε το έχω ανάγκη.και τώρα νομίζω πως επιβάλλεται!

Εκδρομές στο λύκειο.Η καλύτερη φάση στη ζωή ενός ανθρώπου.Δένεσαι,βλέπεις,ακούς,μιλάς,αγαπάς,διασκεδάζεις,προβληματίζεσαι,ΖΕΙΣ.

Γιατί το σχολείο δεν είναι απλά το κτήριο με τους νοσοκομειακούς κάτασπρους τοίχους.είναι κάτι παραπάνω.Είναι η ζωή μας επί 12 χρόνια,είναι το δεύτερο σπίτι μας,οι φίλοι μας,οι δάσκαλοι μας.τα πάντα είναι ΕΚΕΙ....

Πάντα αυτή η τελευταία χρονιά μου προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα,θετικά,αρνητικά,χαρούμενα,μελαγχολικά...

ΦΕΥΓΟΥΜΕ.πλέον δεν θα είναι η ζωή μας η ίδια.θα μας λείψει όσο κι αν γκρινιάζουμε..το ξέρουμε καταβάθος ότι είναι δύσκολο.το ζήτημα είναι να το παραδεχτείς.

ας χαρούμε τουλάχιστον αυτές τις όμορφες,αξέχαστες,υπέροχες,μοναδικές,τελευταίες στιγμές στο σχολείο κοντά σε ανθρώπους που ομολογουμένως τους έχουμε ανάγκη..τους φίλους μας...

Το αληθινό και δυνατό συναίσθημα ΔΕΝ περιμένει...το Βαλεντίνο!

Του Αγίου Βαλεντίνου και βλακείες.

Δε μπορώ να καταλάβω το λόγο για τον οποίο έχει χαρακτηριστεί η 14η Φεβρουαρίου ως ημέρα των ερωτευμένων. Υποτίθεται πως όταν είσαι ερωτευμένος είσαι ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!και το εκφράζεις ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!

Δεν είναι δυνατόν να περιμένεις κάποια μέρα μέσα στο χειμώνα για να εκφράσεις τα συναισθήματα σου.Δηλαδή ΕΛΕΟΣ.

Αλλά θα μου πείτε..και πότε θα πλουτίσουν τα ζαχαροπλαστεία,τα ανθοπωλεία και όλα τα σε ...πωλεία!!!

μπαλόνια,καρδούλες και άλλες τέτοιες ΣΑΧΛΕΣ!

Ή είσαι ερωτευμένος και αγαπάς κάτι για πάντα ή δεν το αγαπάς!είναι τόσο απλό στην τελική!

Πιστεύω στον έρωτα αλλά όχι στις βλακείες για να πλουτίσει ο οποιοσδήποτε από ανόητα παιδαρούδια που θα τρέξουν να αγοράσουν λουλούδια,σοκολάτες και άλλες τέτοιες βλακειούλες για την κοπέλα ή το αγόρι τους...

Κατά τη γνώμη μου,όλα είναι στο χέρι μας.

Το μόνο σίγουρο....

Αγαπάμε κάτι και το δείχνουμε καθημερινά με τον τρόπο μας...

Τα διαμάντια λάμπουν από μακριά...

http://www.youtube.com/watch?v=v6zFzzNRECg&feature=player_embedded#at=10

Τραγούδι με νόημα..ίσως δεν το μάθουμε ποτέ αν και θα πρεπε....δεν συμφέρει κάποιους βλέπετε...

κρίμα.-