Στη ζωή δεν έχει σημάσια πόσες ανάσες θα πάρουμε,αλλά πόσες στιγμές θα ζήσουμε που θα μας ΚΟΨΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ...
Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011
Μιλά ψιθυριστά,αν μου μιλάς για αγάπη.
είναι κάποια τραγούδια σ'αυτή τη ζωή που σε ενώνουν με το άλλο σου μισό.που σε κάνουν κάθε φορά που τα ακούς να τον σκέφτεσαι και να χτυπάει η καρδιά σου τόοοοσο δυνατά,που αν μπορούσε να βγει και να πάει να τον συναντήσει,θα το έκανε.αυτό είναι το τραγούδι ΜΑΣ.
και να ξέρεις ότι και αύριο,όπως και χθες θα είμαι εκεί. και για πάντα αν χρειαστεί, θα είμαι εκεί.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο σ'αυτή τη ζωή τελικά.Άνθρωποι έρχονται,φεύγουν στη ζωή μας κι εμείς εκεί,περιμένουμε τον κατάλληλο άνθρωπο που θα εμπιστευτούμε.
Οι άνθρωποι μοιάζουμε με καράβια..ταξιδεύουμε,ψάχνουμε το λιμάνι που θα αράξουμε κι όταν φτάσουμε απλά απολαμβάνουμε...
Το "σ'αγαπώ" είναι υπερβολικά τεράστια λέξη και κανονικά έπρεπε να γράφονται όλα τα γράμματα με κεφαλαία ή μάλλον καλύτερα δεν θα έπρεπε καν να γράφεται. Ένα χαρτί δε μπορεί να αποτυπώσει όοοολα αυτα τα συναισθήματα που σε πνίγουν από χαρά και που κάνουν τη καρδιά σου να χορεύει τόσο έντονα,τόσο τρελά..
Το "ευχαριστώ" φαντάζει τόοοοσο μικρό κάτι τέτοιες στιγμές..
Παρ΄όλα αυτά θα το πω.
Σ ευχαριστώ που μου θύμισες ότι υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ εκεί έξω που ξέρουν τι θα πει αγάπη και σεβασμός,που ξέρουν τι θα πει ειλικρίνια,που ξέρουν τι θέλουν και τι ψάχνουν.
Σ'ευχαριστώ για το χαμόγελο σου,που ήρθε τόσο ξαφνικά και μου άλλαξε τη ζωή.
ΕΣΥ και μόνο ΕΣΥ.
ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ ΠΑΩ,Μ'ΑΚΟΥΣ?
Η ΚΑΝΕΙΣ Η ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΖΙ,Μ'ΑΚΟΥΣ?
Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011
Για σένα...
Η αγάπη απονέμεται πάντα σαν δώρο, ελεύθερα, πρόθυμα, απροσδόκητα.
Προσφέρεται ακόμα και όταν οι άλλοι δεν την αναγνωρίζουν και δεν την εκτιμούν.
Δεν αγαπάμε για να μας αγαπήσουν, αγαπάμε γιατί έτσι νιώθουμε…
Δίνεις και παίρνεις,είπαμε, ε; αυτή είναι η αγορά της αγάπης ένα συνεχές πάρε δώσε.
Πολλές είναι οι φορές που δίνεις και περιμένεις ανταπόκριση.Αυτή όμως δεν έρχεται σχεδον ποτέ; και τοτε; τοτε τι; παυεις να δινεις;πληγωνεσαι; τα παρατας; γκρεμιζεις τα συναισθηματα σου; ισοπεδωνεις τα παντα επειδη υπηρξε μια κακη στιγμη; κι αν δεν ήταν μονο μια ατυχη στιγμη; αλλα πολλες; ισως απλα δεν εχουμε ζυγισει εμεις τα πραγματα σωστα
ισως εμεις να μην εχουμε αποφασισει ακομη τι θελουμε και απο ποιον.Ισως απλα να μην ξερουμε τι θα πει αγαπη।ισως να μην ξερουμε τι θελουμε απο τον ίδιο μας τον εαυτο.ΙΣΩΣ;μα γιατι να αμφιβαλλουμε για την αγαπη; Μα γιατι να μην ειμαστε σιγουροι ουτε γι αυτο;
ΑΓΑΠΗ λοιπον, μια λεξη τοοοσο μικρη αλλα με τοοοοσο μεγαλο νοημα.Αγαπη προς την οικογενεια μας,τους φιλους μας,το περιβαλλον μας,στον εαυτο μας αγαπη σε εναν αγνωστο
Ειπαμε δινεις και παιρνεις κι αυτο δεν αλλαζε.Κι αν δινεις και δεν παιρνεις; τοτε δεν φταις εσυφταιει καποιος μου δεν εχει να μαθει να εκτιμαει.μην σταματησεις να δινεις επειδη δεν θα παιρνεις δεν σημαινει οτι θα εισαι και ο χαμενος।Θα ανταμειφθεις με καποιο τροπο,καποια αλλη στιγμη ισως κι απο καποιον αλλο άγνωστο,καπου.
Ο μεγάλος χαμένος στη ζωη θα είναι αυτος που ποτε δεν θα δωσει ή δεν θα παρει τιποτα ποτε κι απο κανεναν.δεν θα νιωσει ποτε γεματος κι ας νομιζει πως ειναι ο πιο ευτυχισμενος ανθρωπος του κοσμου.
Γι αυτο σημασια εχει να δινεις και να εισαι απο αυτους που μπορουν και θελουν να δινουν. αυτο να επιδιωκεις στη ζωη σου...να μπορεις και να θελεις...
Ν'αγαπας και ν'αγαπιεσαι...
ΥΣ।κι επειδη ξερω οτι εσυ,ο Π,με διαβάζεις.απλα σε ευχαριστω.
Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011
Mοναξιά μου όλα,μοναξιά μου τίποτα..
γιατί πιο κατάλληλο τραγούδι από αυτό σε κάτι τέτοιες ώρες,δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011
στίς ίδιες τάξεις,στα ίδια θρανία.-
Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011
Τα μαθητικά τα χρόνια...ΔΕΝ ΤΑ ΑΛΛΑΖΩ..με τίποτα..
Πέμπτη 21 Απριλίου 2011
Σ'αγαπάω...Μ'ακούς;;;;
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μεσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτα άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.
IV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ' ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Πού μ' αφήνεις, πού πας και ποιός, μ' ακούς
Σου κρατάει το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μια μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα-ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς
Της αγάπης
Μιά για πάντα το κόψαμε
Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιός μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει - ακούς;
Ποιός γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει - ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς
Σ' ΑΓΑΠΩ, Σ' ΑΓΑΠΩ, Μ' ΑΚΟΥΣ.