Strange things happen....

Θα ξεκινήσω με ένα βεβιασμένο-ίσως,κατά πολλούς συμπέρασμα-.Δεν ζούμε.το ξέρετε και το ξέρουμε όλοι μας καλά.Αυτό που δεν ξέρουμε να κάνουμε καλά είναι το να αλλάξουμε τη ζωή μας κάνοντας την καλύτερη.Έχουμε επαναπαυτεί στη ρουτίνα,στο "εύκολο και στο έτοιμο",σ'αυτό που μας έχει δοθεί από τους προηγούμενους,στο ψεύτικο.Φοβόμαστε πως αν κοιτάξουμε παραπέρα και γνωρίσουμε το αληθινό θα τυφλωθούμε.Και πράγματι εκεί φαίνεται το πόσο έχουμε χάσει έστω και το παραμικρό ίχνος ανθρωπιάς.-

Κρίμα γιατί,καθόμαστε και δημιουργούμε προβλήματα εκ του μη όντος και σπαταλάμε τη ζωή μας,τις ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ αυτές ΣΤΙΓΜΕΣ μας(γιατί στην τελική όλα είναι στιγμές,μόνο στιγμές) και ασχολούμαστε με ανούσια πράγματα,με μικροπρέπειες..γιατί τόσο μας κόβει..γιατί δεν ξέρουμε..
Και τσουπ,ξυπνάμε μια μέρα,συνειδητοποιούμε πως έχουμε γεράσει και το χειρότερο από όλα ότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ...τίποτα...και αυτό το τίποτα πονάει αλλά είναι αργά...

Ας το συνειδητοποιήσουμε γρήγορα ότι η ζωή τρέχει και εμείς ασχολούμαστε με οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτή.-Είναι τόσο άσχημο...


ίσως όταν τα πράγματα λέγονται ωμά και όχι συγκαλλυμένα,τότε ΙΣΩΣ,κάνουμε την επίθεσή μας..ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ...ξυπνήσουμε από την πλήρη άγνοια,από την πλήρη αδράνεια...

Γράφοντας αυτό το κείμενο μου ήρθαν στο μυαλό οι εξής στίχοι:Η ζωή περνά και χάνεται και η στιγμή ποτέ δεν πιάνεται...

Είχα καιρό να γράψω και μου έλειψε αρκετά αυτό το ξέσπασμα σε ένα άψυχο blog,στο οποιο καθε φορα που γραφω παιρνω απιστευτη δυναμη..Ασύλληπτα απίστευτη όμως...
Επηρρεασμένη από την "πολιτεία"του Πλάτωνα και από πολλές διάφορετικες μπερδεμένες σκεψεις,εκλεψα λίγο χρόνο απο τον πολύτιμο,καθότι ειναι και κατι πανελληνιες(αλλη φορα θα τα πω και γι αυτο...) στη μέση,και ξέσπασα....

Τι σου κάνει μια διακοπή της ΔΕΗ όμως...

Τι ωραία που θα ήταν να κοβόταν κάθε μέρα το ρεύμα...

Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να είναι λογικό να κάθεσαι σε ένα μισοσκότεινο δωμάτειο-όχι από δικιά σου επιλογή αλλά από άλλων(βλ.ΔΕΗ Δεν Έχουμε Ηλεκτρικό κοινώς.-)-και να γράφεις τα παράπονα-σώψυχα-δεν ξέρω εγώ και τι άλλο μπορεί να είναι αυτά.

Πάντως νυχτώνει πολύ γρήγορα.-Η νύχτα σου βγάζει περίεργα συναισθήματα,τρομαχτικά αλλά και ευαίσθητα.Σ’αφήνει να σκεφτείς,να ευαισθητοποιηθείς,να γράψεις,να μιλήσεις,να ακούσεις καλή μουσική.Να κάνεις δηλαδή ότι δεν σου επιτρέπει το επιβαρυμένο πρόγραμμα της ημέρας και του φωτός.

Βέβαια είναι τραγικό που θεωρώ αυτή την στιγμή, μοναδική παρηγοριά ένα άψυχο ον,ένα λάπτοπ,ένα κινητό αλλά αυτά διαθέτουμε αυτή την στιγμή.Έχουν περάσει μόλις 5 λεπτά από την ώρα που άρχισα να γράφω και έξω διακρίνονται μόνο κάποιες κεραίες στην ταράτσα της απέναντι πολυκατοικίας-ευτυχώς δηλαδή που φορούσα και τα γυαλιά της μυωπίας π.δ(προ διακοπής) και μπορώ να τις διακρίνω και αυτές-.

Τώρα εγώ αναρωτιέμαι πως μπορούσαν οι άνθρωποι να επιβιώσουν χωρίς ρεύμα στα παλιά τα χρόνια.Μάλλον τους ήταν πιο ευχάριστο θέλω να πιστεύω.Βασικά,αυτοί τα έβλεπαν όλα έστω και χωρίς φως.Διέκριναν ακόμα και την πιο σημαντική λεπτομέρεια,αυτό που εμείς το έχουμε ως δεδομένο και δεν του δίνουμε ποτέ σημασία γιατί ξέρουμε-ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε-πως θα το βρούμε και την επόμενη μέρα στην ίδια θέση.Κάθε μέρα το πιστεύουμε αυτό μέχρι που έρχεται μια μέρα,όπου τα πάντα χάνονται και αυτό το παραμικρό έχει χαθεί από τη μόνιμη του θέση και εμείς συνειδητοποιούμε ότι δεν το έχουμε γνωρίσει,ότι δεν του έχουμε δώσει καμιά σημασία όσο το είχαμε μπροστά μας.Δε βάζουμε όμως μυαλό και συνεχίζουμε να αγνοούμε ακόμα περισσότερα αντικείμενα και πράγματα που θεωρούμε δεδομένα,μέχρι που ΤΑ ΧΑΝΟΥΜΕ ΠΑΝΤΕΛΩΣ από τη ζωή μας.Έτσι είμαστε οι άνθρωποι,λειτουργούμε πάντα με το:Άστο βρε αδερφέ και αύριο μέρα είναι....

Χάνονται τα πάντα και δεν έχουμε ευκαιρία να τα ζήσουμε,να τα δούμε,να τα επεξεργαστούμε,να τα γνωρίσουμε,να μάθουμε...Ανόητοι άνθρωποι.

Tώρα,μετά από μία ώρα περίπου,και αφού το ΄ρίξα στην σκέψη,ήρθε επιτέλους το ρευμαααα(μεγάλη μαγκιά όμως).Οπότε πρέπει να προσγειωθώ στην πραγματικότητα.Λατινικά λοιπόν.

Ε ρε τι σου κάνει η ΔΕΗ με τις διακοπές της....

Απαξιώνω ό,τι με απωθεί...

Γυρίζω την πλάτη μου στη μούχλα του Χειμώνα και τη σαπίλα,τραβάω για τον κόσμο που μ'έκλεισε έξω, που τον έκλεισα έξω. Βγάζω το κλειδί και ξεκλειδώνω. Τόσο απλό. Το είχα πάντα μέσα μου. Σκουριασμένο απ' την αχρησία, χαμένο μέσα σ' ένα σωρό από σκουπίδια, κάτω απ' την απληστία, τη φιλοδοξία, τη ματαιότητα. Ανασύρω το χρυσό κλειδί από το σωρό, το ξεπλένω και λάμπει, όπως πάντα το χρυσάφι.Κι ο κόσμος μου, γεμίζει φως...