Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Υπάρχει και το blog,είπα στον εαυτό μου.

Το θέμα δεν είναι σε καμία περίπτωση το ότι ξέχασα ότι έχω κι εγώ τη γωνίτσα μου στον τεράστιο διαδικτυοχώρο απλά δεν ήξερα τι να πρωτογράψω. Συνέβησαν τόσα πολλά μέσα στους μήνες που πέρασαν,ευχάριστα και δυσάρεστα.. Δεν έχεις πάντα τη δύναμη και την δυνατότητα να γράφεις και να θέλεις να γράφεις.αυτό το θέλεις ίσως είναι το κλειδί.μπορώ αλλά θέλω; θέλω αλλα μπορώ; αυτό το θέλω και το μπορώ δε μπόρεσα ακόμη να τα ξεχωρίσω στο μυαλό μου.
θέλω,έχω ανάγκη για κάτι αλλά μπορώ; έχω τη ψυχική δύναμη; το αντέχει αυτό ο εαυτός μου;
δεν ξέρω.είμαστε πράγματι τόσο δειλοί εμείς οι άνθρωποι που δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε ότι μας σκοτώνει; που δεν θέλουμε να βρεθούμε αντιμέτωποι με αυτό που μας στεναχωρεί; και πάντα καταφεύγουμε στο "έλα μωρέ απλά δεν αντέχω"; δεν ξέρω.
δεν είμαι καλοβολεμένη στον εαυτό μου.δε με νοιάζει το εγώ.με νοιάζει αυτό που πιστεύω βαθιά μέσα μου.και δεν θέλω να το ξέρει κανείς γιατί απλά δε μπορώ να το εκφράσω με λόγια.απλά θέλω να νιώθω ήρεμη μέσα μου.και νομίζω την ισορροπία την έχω βρει.άσχετο που σκέψεις σκόρπιες ακόμη παλεύω να τις μαζέψω.
ούτε αναποφάσιστη είμαι.ξέρω.απλά δεν θέλω να το ξέρουν οι υπόλοιποι.είναι κακό;δεν ξέρω.
απλά είναι αυτό το θέλω και μπορώ που είπα λίγο πιο πριν. ξέρω τι θέλω αλλά δεν ξερω τι δυνατότητες και τι αντέχει ο χαρακτήρας μου.
αν και δεν είναι προκαθορισμένο.θα ήταν τραγικό άμα είχαμε παραδοθεί στο "εντάξει,ετσι είμαι,έτσι πορεύομαι".και όσες φορές παραδινόμαστε στη μοίρα πιστεύω πως είναι απλά φόβος.ο φόβος να αντιμετωπίσουμε τους άλλους αλλά κάτα βάση τον εαυτό μας..
αμπελοφιλοσοφίες.
ό,τι και να λέμε,ο πόνος είναι μεγάλος...και τίποτα δεν αλλάζει δυστυχώς.
όσο μεγαλώνω,τόσο πιο πολύ συμμερίζομαι αυτό που λένε..πρόσεξε τι θα πεις και τι θα κάνεις γιατί οι πράξεις και τα λόγια δε γυρίζουν πίσω ούτε αλλάζουν.
ούτε μια χρονομηχανή θα μας έσωζε.
και ξανα αμπελοφιλοσοφίες.
ενώ η ζωή είναι εδώ.κι εδώ κι εκεί και μέσα μας και γύρω μας και παντού.
κυνηγήσ'τε την.
πρέπει να την κυνηγήσουμε.να τη ζήσουμε εώς το τελευταίο μικρό ασήμαντο δευτερόλεπτό της.να ζούμε τα πάντα.από το πιο μικρό εώς το πιο μεγάλο πράγμα.
τα πάντα.
την εξέταση οδήγησης,ας πούμε.να σκεφτούμε ότι είναι κάτι που αγωνιστήκαμε,που περάσαμε ωραίες στιγμές και τώρα τσουπ είναι η τελευταία βόλτα που θα πάμε με το αμάξι του δασκάλου.είναι ωραίο συναίσθημα.είναι ωραίο ακόμη και το άγχος και ακόμη πιο ωραίο το τελευταίο μεγάλο μπράβο και τα χαμόγελα.γιατί όλα έρχονται.
τα πάντα να ζούμε.
την προσπάθεια,την απλή βαρετή μουντή κουραστική μέρα.
τη βροχερή μέρα και την καταιγίδα.γιατί θα βγει ο ήλιος κάποια στιγμή.
να χαμογελάμε.σε άκυρες στιγμές της ημέρας.
χωρίς λόγο.
απλά γιατί έτσι.
να λέμε σ'αγαπώ στα άτομα που δεν θέλουμε να χάσουμε.
να το λέμε.γιατί δεν είναι ποτέ αυτονόητο.
να μιλάμε δυνατά.
να γελάμε.
να ακούμε μουσική και να τραγουδάμε.
να ζούμε.


ναι.και την εξέταση οδήγησης.είναι μοναδική εμπειρία και δεν ξαναέρχεται.
απλά απόλαυσε το.
κι επειδή ξέρω ότι θα με βρίσεις, μην το κάνεις.
αυτά.