Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Τα μαθητικά τα χρόνια...ΔΕΝ ΤΑ ΑΛΛΑΖΩ..με τίποτα..

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011.
Είμαστε σχεδόν απόφοιτοι.Περίεργα συναισθήματα μου βγάζει αυτή η μέρα.Και πρωτόγνωρα μαζί.Μου έλεγαν οτι το σχολείο θα μου λείψει.Δεν τους πίστευα.Κι όμως..
Είναι κάτι πολύ περίεργο και μου θυμίζει πάρα πολύ τη στιγμή που φεύγαμε από το κέντρο της Βαρκελώνης και κατευθυνόμασταν στο αεροδρόμιο.
Από τη μια αισθάνεσαι την ανάγκη να κλάψεις κι από την άλλη χαίρεσαι για όλα όσα πέρασες και για όλα όσα σε περιμένουν.
Αφήνεις πίσω σου τόσα χρόνια,τόσες στιγμές και προχωράς...
Κι ενώ τόσα χρόνια έβλεπες τα ίδια πρόσωπα..τώρα πλέον αποτελούν παρελθόν μαζί με τόσες αναμνήσεις..
Περίεργα πράγματα,τα οποία δεν είμαι σε θέση να τα περιγράψω.
και θυμάμαι αυτό το στίχο του μέγιστου νιόνιου:
Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει
τη δική σου μελαγχολία
κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις.

Τουλάχιστον θέλω να ελπίζω πως ότι αξίζει θα σωθεί.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου