Είπαμε τα κάλαντα για φιλανθρωπικό σκοπό κι ήταν τόοοσο όμορφα.πιο τέλεια κάλαντα δεν έχω πει ποτέ ξανά στη ζωή μου.ήταν απίστευτα και μαγικά γιατί πιο απίστευτος και μαγικός ήταν ο ίδιος ο σκοπός.Δεν χρειάζεται να αναφερθώ σ αυτόν με περισσότερες λεπτομέρειες αλλά εγώ γέμισα άπειρα πολύ με πολύ τέλεια συναισθήματα όπου δεν άντεξα.λύγισα και έκλαψα.Δεν ήταν σωστό-δεν λυπήθηκα κανέναν-ειλικρινά-δεν πρέπει άλλωστε να λυπόμαστε ανθρώπους.ΌΛΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ.ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ.
Απλά για ένα πράγμα συγκινήθηκα και στενοχωρήθηκα.Γιατί ενώ έχουμε την υγεία μας και έιμαστε μια χαρά κοντά στους αγαπημένους μας ανθρώπους όλη τη μέρα,όλη τη νύχτα...εμείς συνεχίζουμε να μην τους δίνουμε σημασία.Γιατί??μα γιατί δεν ξέρουμε τι περνάνε άλλοι άνρωποι γύρω μας,γιατί είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας,γιατί είμαστε αναίσθητη-μας κάνανε.
Ένα πράγμα έμαθα σήμερα ΝΑ ΜΗ ΛΕΩ ΠΟΤΕ :"Αστο βρε αδερφε για αύριο"Θα το κάνω τώρα.Επίσης έμαθα να μη γκρινιάζω για ανούσια πράγματα.Να μη λεω:"όχι άλλο διάβασμα,κουράστηκα"γιατί πολλοί εκεί έξω παρακαλάνε να έχουνε ένα βιβλίο να διαβάσουν,μια δυνατότητα να πάνε σχολείο.
Μία φράση μου έμεινε σήμερα,την οποία είπε ένας μικρός τυπάς :"Σήμερα πάω σπίτι μου εγώ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου